Bij de diensten - Aanvang
Wanneer begint voor u de kerkdienst? Is dat op het moment dat de ouderling van dienst of gastvrouw/heer u welkom heet? Om 10 uur, wanneer de kerkenraad de kerk binnenkomt? Of is het de organist die de dienst opent met de eerste klanken op het orgel? Wellicht begint de dienst al veel eerder, op het moment dat u zich klaar maakt om naar de kerk te gaan, bij het zien van het kerkgebouw of wanneer u de kerkklokken hoort (als ze te horen zijn…)? Voor anderen is het sociale contact voor en na de dienst een essentieel onderdeel. Een glimlach, een kort gesprekje hoe het gaat en je voelt je welkom en klaar om woorden te horen over liefde en vrede. De ander heeft juist behoefte aan inkeer en verstilling voor de dienst en zolang we dat van elkaar respecteren en elkaar proberen daarin ruimte te geven is er niets mis met verschillende gewoontes. Of misschien is het voor u veel later, misschien begint de dienst voor u pas, wanneer u rustig begint te worden, wanneer u “echt bent aangekomen” in de dienst?
Wanneer dan ook voor u de kerkdienst echt begint, we hebben een fase nodig om over de drempel te gaan naar de kerkdienst. Niet alleen letterlijk, wanneer we de kerk binnenkomen, maar ook figuurlijk, met onze gedachten en ons gemoed. Het gebed dat helemaal aan het begin van de dienst wordt uitgesproken kan daarbij helpen. Het is een consistoriegebed, dat in de loop van de tijd in Oostzaan (zoals ook in veel andere gemeenten) van de consistorie (de kamer naast de kerk waar traditioneel de kerkenraad vergaderde) naar de kerkruimte is verplaatst, zodat niet alleen kerkenraad en predikant, maar de hele gemeente dit gebed mee kan maken. Er wordt traditioneel om Gods zegen gevraagd voor de dienst en dat de voorganger gedragen wordt in het spreken van woorden die verwijzen naar Gods Woord. Het kan ook soms meer het karakter van een drempelgebed hebben, een gebed voor ons allen om ons innerlijk voor te bereiden op de ontmoeting met God, om op adem te komen en “heilige” levensruimte te vinden. Ik vind het prachtig dat we dit gebed in Oostzaan met elkaar, de hele gemeente, delen. Het maakt ons bewust ervan, dat wij allen het waagstuk aangaan om de drempel over te gaan, om ons te openen naar God en elkaar toe. En dat wij daarin uitspreken hoezeer we God nodig hebben. Dat niet wij het zijn die een venster in onze ziel kunnen openen om het goddelijke te ervaren – hoe knap, vrolijk, eigentijds of juist ingetogen, verstillend onze diensten ook in elkaar zitten. Uiteindelijk wachten wij in de kerk op God, totdat Hij/Zij tot ons komt. Bent u er klaar voor? Hoe bereid u zich voor?